در چنین روزهایی، امام حسین«سلام‌الله‌علیه» در سرزمین کربلا با حرّ بن یزید ریاحی ملاقات کردند. بالاخره حرّ، امام«سلام‌الله‌علیه» را در کربلا پیاده کرد و نگذاشت به کوفه بروند و نیز نگذاشت به مدینه برگردند یا به جای دیگری بروند. این توقّف اجباری، منجر به قضیۀ کربلا شد و روز عاشورا یک لشکر از کوفه به جنگ امام حسین«سلام‌الله‌علیه» آمدند و امام حسین و یارانش را شهید کردند.
حرّ بن یزید ریاحی، روز عاشورا متنبّه شد و فهمید که هرچه هست تقصیر اوست. اگر امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را رها کرده بود، به مدینه برگشته بود و این اوضاع جلو نمی‌آمد. گفت چه کنم؟ و بالاخره کار رسید به عذرخواهی.
حرّ با تواضع خاصی خدمت حضرت أبا عبدالله الحسین«سلام‌الله‌علیه» آمد. امام حسین، نه تنها او را پذیرفت، بلکه شخصیّتی مثل حضرت عباس«سلام‌الله‌علیه» را برای استقبال از او روانه کرد و با استقبال خاصی او را به حرم آورد. دیدند پشیمان است و آقا هم با کمال تلطّف فرمودند: تو را بخشیدم. گفت: آقا اگر بخشیدید، پس اجازه بدهید برای شهادت بروم. آقا اجازه دادند و حرّ رفت و بالاخره در ضمن شهادت، شمشیری به فرقش خورد و افتاد و آقا امام حسین«سلام‌الله‌علیه» بالای سر او آمدند. اول کسی که بالای سر او رفتند، حرّ بن یزید ریاحی است و دو سه مرتبه هم فرمودند: بخشیدمت. دستمالی درآوردند و پیشانی حرّ بن یزید ریاحی را بستند. آنگاه خون بند آمد. امام زین‌العابدین«سلام‌الله‌علیه» در وقتی که شهدا را دفن می‌کردند، حرّ بن یزید ریاحی را با همین دستمال دفن کردند. معلوم است ارزش این دستمال از هر بهشتی برای همه و مخصوصاً برای حرّ، بیشتر است. بالاخره دستمال را بستند و حرّ بن یزید ریاحی را دفن کردند.
این قضیه، یک درس اخلاق به ما می‌آموزد و آن این است که گناه، هرچه بزرگ و هرچه فراوان باشد، اگر به راستی گناهکار در محضر خداوند تعالی توبه کند و بگوید: «یا حسین»، آنگاه امام حسین«سلام‌الله‌علیه» او را قبول می‌کنند. گرفتاری هرچه بالا باشد و سختی‌ها هرچه بالا باشد، اگر انسان گرفتار، مانند حر بگوید: یا حسین، آنگاه امام حسین«سلام‌الله‌علیه» به فریادش می‌رسند.
در ماه محرم و به‌خصوص در این دهۀ اوّل محرّم، از ما چنین می‌خواهند. در اوضاع فعلی، هیچ چاره‌ای نیست، جز اینکه از راهی که گمان نداریم، سختی‌ها مبدّل به آسانی شود. چه کسی می‌تواند این سختی‌ها را مبدّل به آسانی کند؟ کسی که حرّ را با آن گناه بزرگ بخشیده است. اگر همۀ ما نظیر حرّ، بگوییم یا حسین، در این دهه خیلی کار می‌توان کرد. سختی‌ها را مبدّل به آسانی خواهد کرد. زمینه فراهم است و مائیم که باید نه با سر و صدا و لقلقۀ زبان، بلکه مثل حرّ بگوییم: یا حسین! گرفتاریم. بگوییم یا حسین! چاره‌ای نیست به غیر اینکه شما در این دهۀ محرم، نظر لطفی بکنید. همین‌طور که حرّ بن یزید ریاحی نجات پیدا کرد و آن مقام را پیدا کرد، ما هم از شما می‌خواهیم که از این گرفتاری‌ها نجات پیدا کنیم. غیر از این چاره‌ای نیست. اما باید بدانیم که می‌شود. بدانیم که به راستی اگر مثل حرّ بگوییم: «یاحسین»، آنگاه حسین، ابوالفضلش را به استقبال ما می‌فرستد.
در این دهۀ محرم خیلی کار می‌توان کرد. برای آمرزش گناهان، برای رفع گرفتاری‌های شخصی، برای گرفتاری اجتماع، خیلی کارها می‌توان کرد.
علامه طباطبائی«رحمت‌الله‌علیه» در آخرین دقایق زندگی، چشم‌ها را باز کردند و دو سه مرتبه گفتند: «توجه، توجه، توجه»، و آنگاه از دنیا رفتند. من هم به همه و مخصوصاً به شما می‌گویم: «توجه، توجه، توجه».
فعلاً رفع گرفتاری‌ها، نیاز به خرق عادت دارد. در ماه محرم، با توجه به امام حسین«سلام‌الله‌علیه»، برای رفع گرفتاری‌های اجتماع و رفع گرفتاری‌های خود و برای این نگرانی‌ها که جلو آمده است، دعا کنید تا مبدّل به آسانی شود.