صفحه 416

مسئله 149- از گناهان در اسلام فحش دادن به مسلمان است و چون فحش دادن اهانت به مسلمان است، بايد گفت از اين جهت از گناهان كبيره در اسلام است و آن اقسامى دارد:

الف) فحش دادن و استهزاء و توهين و تعريض و لعن و مانند اينها- نعوذ باللَّه- به خداوند متعال يا پيامبر گرامى خاتم الانبيا«صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم» و ائمّۀ طاهرين«سلام‌الله‌علیهم» و حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» علاوه بر اينكه فحش‌دهنده را نجس و كافر مى‏كند، او را واجب القتل مى‏نمايد.

ب) فحش دادن به انبياى عظام و علماى دين، بلكه همۀ افرادى كه منتسب به اسلام مى‏باشند، و گناه اين قسم فحش در حدّ كفر است كه در روايات آمده است جنگ با خداى متعال است.

ج) فحش دادن به افراد معمولى و بچه‏ها و ديوانه‏هايى كه متوجّه فحش مى‏شوند، نيز حرام، بلكه چون ظلم و اهانت است از گناهان كبيره است.

د) فحش دادن به غير مسلمان يا به حيوانات، گرچه حرام نيست، ولى مسلمان بايد مؤدّب باشد.

مسئله 150- اگر در فحش نسبت ناروايى باشد نظير اينكه به كسى بگويد ولدالزنا، گرچه حدّ قذف را ندارد، زيرا معناى مطابقى و واقعى لفظ را اراده نكرده است، ولى حرمت آن قطعى و از گناهان بزرگ است.

مسئله 151- ناسزا گفتن براى اثبات مطالب علمى و نظير آن جايز نيست، و كسانى كه در بحث‌ها و نوشته‌جات به ديگران ناسزا مى‏گويند حرام است، بلكه اگر آن ناسزا به علماى دين باشد، گناهش در حدّ كفر و جنگ با خداى متعال است.

مسئله 152- شوخي‌هايى كه گاهى در آن الفاظ توهين‏‌آميز به كار مى‏‌رود حرام است، ولى اگر توهين نباشد، گرچه حرام نيست، ولى مسلمان بايد مؤدّب باشد و ركاكت در زبان و اعمال خود نداشته باشد.

مسئله 153- در توبه از فحش، علاوه بر پشيمانى و تصميم بر ترك، بايد كسى را كه به او فحش داده است راضى كند، ولى اگر راضى نشد يا دسترسى به او نداشت و يا مفسده‏اى مترتّب بر آن باشد، گرچه لازم نيست، ولى بايد جبران آن اهانت را به وسيلۀ تعريف‌نمودن او در ميان مردم و به‌واسطۀ دعا و استغفار براى او بنمايد.