در اصطلاح علم كلام و اعتقادات، صفات خداوند را در يك تقسيم بندى ديگر به «صفات جمال» و «جلال» يا «صفات ثبوتى» و «صفات سلبى» نيز تقسيم نموده‏اند.

 مراد از صفات جمال، صفاتى است كه در ذات اقدس الهى به عينيّت موجود است، مانند علم، قدرت، حيات و مانند آنها.

 و مراد از صفات جلال، صفاتى است كه خداوند متعال داراى آن صفات نيست و اجلّ و اقدس و برتر از آن است كه متّصف به آن صفات باشد، مانند تركيب، جسمانيّت، بودن در مكان و زمان و مانند آنها.

 البته اين تقسيم بسيار نارساست، زيرا اطلاق صفت به امور عدمى صحيح نيست يعنى امور عدمى را نمى‏توان صفت دانست، مثلاً اگر درباره كسى كه علم، قدرت و حيات دارد، بگوييم: «او شش صفت دارد: علم دارد، جهل ندارد، قدرت دارد، عجز ندارد، حيات دارد، ممات ندارد» نه تنها عقل چنين گفتارى را قبول نمى‏كند و بلكه در محاورات و گفتگوهاى عادّىِ مردم، نيز آن را اشتباه مى‏دانند. بنابراين تقسيم صفات حقّ تعالى به صفات جمال و جلال، تقسيم بندى دقيقى نيست، زيرا همه صفات الهى، صفات جمال است و پروردگار متعال از هر عيب و نقصى مبرّاست و چون جهل، جسمانيّت، تركيب، احتياج به مكان و زمان و مانند اينها عيب و نقص به شمار مى‏آيد، خداوند از اينگونه كاستى‏ها منزّه است و معناى «سبحان اللَّه» نيز - كه از بهترين ذكرهاست - همين است، ولى اين موارد را صفات خداوند دانستن درست نيست.