اخلاص قلبی، به تدریج باعث می‌شود که انسان به بندۀ واقعی خداوند مبدّل گردد. بندگی هوا و هوس، بندگی نفس امّاره، بندگی شیاطین جنّی و انسی، بندگی صفات رذیله و بندگی مخلوقات را رها کند و به جز خدا بندۀ کسی یا چیزی نباشد. به این جایگاه، مقام عبودیّت می‌گویند. همین مقام عبودیّت است که انسان را به مقام لقاء و فنای الهی می‌رساند، که به قول حضرت امام خمینی«قدّس‌سرّه» تازه اوّل راه است. در پی آن، سالک، سیر غیرمتناهی پیدا می‌کند، حتی در بهشت نیز به سوی خدا سیر غیر متناهی دارد و تا خدا، خدایی می‌کند، این بنده به سوی خدا به پیش می‌رود.

اگر رنگ خدایی به اعمال انسان و مهم‌تر به قلب و نیّت‌ها و افکار او بخورد، به چنین مقام‌هایی خواهد رسید. رنگ خدا همان است که قرآن کریم می‌فرماید: «صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً».

ادامه...

اگر رنگ خدا به عمل انسان بخورد، معلوم است که ارزش آن عمل را چندین هزار برابر می‌کند و نورانیّت خاصی به آن می‌بخشد. حال اگر خلوص به دل آدمی بخورد، یعنی هیچ کسی و هیچ چیزی جز خدا در دلش نباشد و واقعاً بگوید: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ»؛ آن دل نورانی می‌شود و اغیار از آن دل می‌روند. دیگر معلوم است صاحب‌خانه می‌آید و وقتی صاحب‌خانه آمد، هیچ چیزی و هیچ کسی جز خدا در دل نیست و آن دل، عرش خدای رحمان می‌شود: «قَلْب‏ الْمُؤْمِنِ‏ عَرْشُ الرَّحْمَنِ». خداوند متعال می‌فرماید: من در جهان هستی نمی‌گنجم، جایگاه من دل بندۀ مؤمن من است: «لَمْ يَسَعْنِى سَمَائِى وَ لَا أَرْضِى وَ وَسِعَنِى قَلْبُ عَبْدِى الْمُؤْمِن». خوشا به حال افرادی که با خلوص دل، جدّاً بندۀ خدا هستند و بندۀ هوا و هوس، بندۀ صفات رذیله، بندۀ شیطان‌های درون و برون و بندۀ نفس و مشتهیات نفس نیستند. آنان تنها و تنها عبد خدا هستند.

ادامه...

همه باید آنچه برای خود می‌خواهند برای دیگران هم بخواهند و هرچه برای خود نمی‌خواهند و نمی‌پسندند، برای دیگران نیز نخواهند. با توجه به این دستور مترقی دین اسلام، گناهان بزرگی همچون غیبت، تهمت، شایعه و اهانت چه جایگاهی دارند؟ زیر سؤال‌بردن شخصیت دیگران یعنی چه؟ تحقیر و کوبندگی چیست؟ وقتی کسی دوست ندارد پشت سرش غیبت کنند، باید پشت سر مردم غیبت نکند، آنکه دوست دارد به شخصیّت او احترام بگذارند، به او توهین نکنند، تحقیرش نکنند، خودش باید نسبت به دیگران چنین باشد. کسانی که تمایل دارند در رفاه باشند، باید اگر می‌توانند مردم را در رفاه قرار بدهند. افرادی که دوست دارند مردم طرفدارشان باشند و از آنها دفاع کنند، خودشان باید از سایر مردم دفاع کنند. آنکه دوست ندارد نامحرم به همسر و دخترش نگاه شهوت‌انگیز کند، باید خودش هم از نگاه حرام و آلوده به ناموس مردم خودداری کند. اگر به این قاعده عمل کنیم، مسلمانیم، وگرنه طبق روایات دیگری، نمی‌توانیم ادعای مسلمانی کنیم!

ادامه...

خدا همه را می‌آمرزد، گناه هرچه بزرگ و گناه هرچه فراوان باشد، در اين‌گونه مجالس می‌تواند در سرحد عصمت برسد و از جلسه بيرون رود. قرآن بالاتر از اين می‌فرمايد که: «إِلاَّ مَنْ تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صَالِحاً فَأُولٰئِکَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَ کَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً».

در اين‌گونه مجالس اگر کسی بيايد و شرمنده از گناهش باشد و به فکراين بيفتد که همه جا محضر خداست و من در محضر خدا مخالفت خدا کرده‌ام و تلاطم درونی برايش پيدا شود، اين آيه که خواندم می‌فرمايد پروندۀ سياهش نابود می‌شود. پروردگار عالم به جای آن پروندۀ سياه يک پروندۀ درخشانی که صفحۀ اولش ثواب توبه است برای او جلو می‌آورد. بالاتر از اين يک صفحۀ نورانی و نامه عمل نورانی که صفحۀ اولش ثواب توبه است، به اين می‌دهد و به او می‌گويند از جلسه بيرون برو: «إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً».

ادامه...

اين‌گونه مجالس فوايد بالايی دارد، که ارزش هرکدام، از دنيا و آنچه در دنياست، بيشتر است. فايدۀ اولی که اين‌گونه مجالس دعا و راز و نياز با خدا دارد، اينست که حالت يأس و نااميدی را از انسان می‌گيرد و يا لاأقل کم می‌کند. حالت يأس و نااميدی بالاترين خطر برای انسان است. بلايی بالاتر از اين نداريم که کسی در زندگی مأيوس شود. بالاتر اينکه، مأيوس از خدا شود. گناه به اندازه‌ای بالاست که قرآن می‌فرمايد کفر است: «وَ لاَ تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ»؛ مأيوس از رحمت خدا نشويد. حال يأس و نااميدی برای شما در زندگی پيدا نشود که اگر اين حالت برای شما پيدا شد، شما را تا سرحد کفر می‌برد، و اين زنگ خطريست برای کسی که در زندگی مأيوس شود و راجع به خدا مأيوس از خدا شود و راجع به اهل بيت«سلام‌الله‌عليهم» مأيوس از اهل بيت شود.

ادامه...