صفات پروردگار متعال، از يك جهت به دو قسم تقسيم مى‏شود: »صفات ذات« و »صفات فعل«.

 مقصود از صفات ذات، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها، به چيز ديگرى نياز نيست، مانند قدرت، علم و حيات.

 و مقصود از صفات فعل، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها به چيز ديگرى نياز است، مانند خالقيّت و رازقيّت، زيرا تا فعلى به نام »خلقت« و »روزى دادن« از خداوند صادر نشود، نمى‏توان او را »خالق« و »رازق« ناميد.

 البتّه همه صفات فعل نيز از ذات و كمالات ذاتى خداوند متعال سرچشمه مى‏گيرد و به عبارت ديگر صفات فعل، افعال پروردگار متعال هستند نه صفات او، ولى آن افعال از »ذات مستجمع جميع صفات كماليّه« نشأت و سرچشمه مى‏گيرد، بنابراين همه صفات خداوند به طور عينيّت و بساطت در ذات او موجود است و كليّه آنها صفات ذاتيّه‏اند ولى افعالى كه از او همانند رحمت، رزق، خلقت، مغفرت و ... صادر مى‏شود در اصطلاح، صفات فعل مى‏نامند.