در روايت است كه شخصى نزد امام صادق«سلام‌الله‌عليه»آمد و عرض كرد: يابنرسولالله، من عادت به گناه پيدا كردهام، چه كنم تا از اين عادت رهايى يابم؟
حضرت از راه تحريك عواطف وارد شدند؛ يعنى وجدان اخلاقى او را تحريك كرده فرمودند: اگر ميخواهى گناه بكنى و عادت بر آن پيدا كردهاى، مانعى ندارد، اما در موقع ارتكاب عمل حرام و انجام گناه، چند مسئله را رعايت كن؛ اولًا اينكه كارهايت را در جايى انجام بده كه خدا تو را نبيند و تو در محضر حق تعالى واقع نشوى.
عرض كرد: يابنرسولالله، من هر كجا كه بروم از ديد الهى مخفى نيستم!
حضرت فرمودند: پس در وقت گناه، از ملك و سرزمين خدا بيرون برو، چرا كه معصيت صاحبخانه، آن هم در خانه‌ى او، خيانت به اوست.
آن مرد گفت: يابنرسولالله، كجا بروم كه ملك خدا نباشد؟ همه جا متعلق به اوست.
امام«سلام‌الله‌عليه» فرمودند: خوب، لااقل روزى او را نخور!
جواب داد: يابنرسولالله، مگر ميشود روزى او را نخورم؟ از هر چه استفاده كنم، نعمت اوست، هر چه بخورم و بياشامم از خداوند است.
حضرت نحوۀ بحث را عوض كردند و فرمودند: اشكالى ندارد، در محضر خداوند، با استفاده از نعمتهاى او و در ملك او گناه بكن ولى زمانى كه عزرائيل براى گرفتن جان و قبض روح تو آمد، جانت را نگهدار و آن را از فرشته مأمور الهى حفظ كن.
و وقتى جوان براى اين كار هم به عجز و ناتوانى خويش اقرار نمود، امام صادق«سلام‌الله‌عليه» كه به نتيجهگيرى نزديك مي‌شدند، آخرين مسئله را هم برايش به اين‌گونه يبان فرمودند كه: اگر حافظ جانت نيستى و نميتوانى آن را از مَلَك محافظت نمايى، پس وقتى كه او جانت را گرفت، در مقابل ملائكه مأمور دوزخ مقاومت كن تا به جهنم نروى.
جوان، با ناراحتى اظهار داشت آن موقع، روز بيچارگى من است و اختيارى ندارم و آنها مرا بزور ميكشانند و به طرف آتش ميبرند.
حضرت فرمودند: بيچاره! پس عادت به گناه يعنى چه؟ پس اصرار در معصيت چرا؟! [1]
1. بحارالانوار/ ج 78، ص 126.
