امّا در ميان شما، هستند دسته‌ای که کاری به اين چيزها ندارند، بلکه فرصت پيدا شده و خدا را پيدا کرده‌اند و با خدا حرف می‌زنند. اهل دل به خواندن قرآن می‌گويند «کلام نازل»، يعنی خدا با انسان حرف می‌زند. وقتی شما حمد و سوره می‌خوانيد خدا با شما حرف می‌زند و کلام از خدا بر شما نازل شده است؛ امّا به اينگونه مجالس می‌گويند «کلام صاعد»؛ يعنی تو با خدا حرف می‌زني، کلامی بالا می‌رود در محضر خدا. آنگاه درک می‌کند اين مطلب را و درک می‌کند که با خدا حرف می‌زند. بعد همه چيز از ياد او می‌رود. دنيا و آخرت را فراموش می‌کند، بلکه تمام توجّه به خداست. الان اين جلسۀ عزيز و مقدّس ما اينطور است که همه جا محضر خداست و ما در محضر خدائيم و ادب حضور بايد مراعات شود. لذا اهل دل می‌گويند اصلاً زشت است که انسان در وقتی که با خدا حرف می‌زند، برود در دنيا و گرفتاري‌ها و برود در آخرت و جهنّم و مانند اینها؛ بلکه مکالمه و معاشقه با خداست و در اين معاشقه با خدا، اگر محبّت خدا را داشته باشد، آنگاه هيچ چيز و هيچ کس در نظر نيست به جز خدا.