خلاصه حرف این است که عالم تکوین با آن همه نظمش، عالم تکوین با آن همه دقتش و نیز عالم تشریع با آن همه فعالیتش، برای انسان است. به‌عبارت رساتر، پروردگار عالم، عالم تشریع و عالم تکوین را برای انسان خلق و ایجاد کرده است. یعنی عالم وجود برای انسان خلق شده است. پس خلقت انسان برای چیست؟ قرآن کریم می‌فرماید: انسان برای خداوند آفریده شده است.
به حضرت موسی«سلام‌الله‌علیه» خطاب شد: «وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسي»؛ تو را برای خودم خلق کردم. اگر چیزی برای امتیاز انسان نداشتیم جز همین آیۀ کوچک، اما رسا، بس بود که بگوییم انسان خیلی بافضیلت است. انسان بگوید: من آنم که خدا مرا برای خودش خلق کرده است. بدون شک رسیدن به این مقام مشکل است، اما بالاخره هدف از خلقت همین است.
قرآن کریم خطاب به آدمیان می‌فرماید: «وَ أَنَّ إِلى رَبِّكَ الْمُنْتَهى»، منتهای سیر تو خداست، خلق شده‌ای برای اینکه به خدا برسی. در آیۀ دیگر می‌خوانیم: «إِنَّ إِلى رَبِّكَ الرُّجْعى»، برگشت تو از این دنیا، خداوند است.
ادامه...