اگر انسان به راستی مقیّد به روزۀ واجب یا مستحب باشد، مقام عنداللّهی پیدا می‌کند و به جایگاهی می‌رسد که از غیر خدا منقطع شده، به خدا وصل می‌گردد: «انقطاع عن النّاس، انقطاع الی الله». در این مقام، دیگر هیچ چیزی، هیچ کسی، در نظرش نیست جز خدا، انصافاً خیلی حال خوبی است، هیچ چیزی در توجه او نیست جز خدا، دیگر در زندگی فقط خدا را دارد، که این یک شهود است. یک حضور قلب دائمی است، که بعضی‌ها دارند. این همان حضور قلب است که معمولاً برای کسی پیدا نمی‌شود، به جز برای اولیاء خدا، کسانی که همه جا را محضر خدا می‌دانند، خود را در محضر خدا می‌یابند و ادب حضور را مراعات می‌کنند. این حالت نه تنها در غیر نماز، بلکه در نماز هم بسیار کم پیدا می‌شود. خوشا به حال افرادی که چنین حالاتی را درک می‌کنند؛ وقتی که حمد و سوره می‌خوانند، توجه می‌کنند و می‌یابند، نه این که می‌دانند، بلکه می‌یابند که خدا با زبان خودشان با آنها حرف می‌زند، حمد و سوره کلام الله است و آنان آن را درک می‌کنند.

ادامه...

عجله، غالباً با حماقت همراه است و معمولاً اعمالي كه از روي عجله انجام مي‌گيرد، بدون فكر و تأمّل است. از اين‌رو، قرآن‌كريم سخن كساني را كه دنياي فراهم و عاجل را بر آخرت ترجيح دادند.

ادامه...

مسأله: انسان مى‏تواند عضوى از اعضاى خود، نظير كليه يا چشم و مانند اينها را در حال حيات بفروشد، چنانكه مى‏تواند پول بگيرد و اجازۀ قطع عضوى از اعضاى خود را پس از مرگ بدهد.

ادامه...

شكّى نيست كه ذات مقدّس خداوند - عزّ اسمه - «مستجمع جميع صفات كماليّه» يعنى داراى همه صفات كمال است و هر گونه برترى و حُسن و كمالى كه تصوّر شود به نحو هر چه تمام‏تر و با عينيّت و بساطت، در ذات او موجود است.

ادامه...