از نظر علمای علم اخلاق، فضیلت خلوص، زیربنایی است؛ اگر در اعمال باشد، ذره،‌ دریا می‌شود و کاه، کوه می‌شود و اگر نباشد؛ دریا، ذره می‌شود و کوه، کاه می‌شود، گردوی پوچ می‌شود. خلوص باید به اعمال انسان بخورد، تا کم کم به دل بخورد. کم کم به آنجا برسد که ما خداگونه بشویم و اعمال ما رنگ خدا به خود بگیرد: «صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً»؛ رنگ خدا چه رنگ خوبی است، اما پیدا شدنش کاری بسیار مشکل است. اگر نباشد، اعمال انسان پوچ است. اگر دل برای خدا خالص نباشد، شرک است. اگر ما رنگ خلوص نداشته باشیم، شیطان ما را می‌شناسد و ما را می‌برد. تحصیل فضیلت خلوص تا رسیدن به جایگاهی که خلوص به اعمال بخورد و گفتار و کردار انسان صددرصد خدایی شود، مشکل است. از آن مشکل‌تر، آن است که خلوص به دل بخورد و ما موحّد شویم، خلوص به خود ما بخورد و ما اهل عالم ملکوت شویم. به قول قرآن رنگ خدا پیدا کنیم.

ادامه...

اشتیاق و تمایل نفس به دارائی دیگران را طمع معنا کرده‌اند. هرچند عناصری نظیر ثروت، آبرو و مراتب نیکوی اجتماعی، از مصادیق دارائی انسان است، امّا در بیشتر موارد، شوق به ثروت دیگران طمع خوانده می‌شود.

ادامه...

مسأله:‌ وکالت آن است که انسان کاری را به ديگرى واگذار کند که او انجام دهد. مثلاً كسى را وكيل كند كه خانۀ او را بفروشد يا زنى را براى او عقد نمايد و وکیل باید طبق قراردادی که منعقد شده است آن کار را به عنوان او انجام دهد.

ادامه...

در بحث نبوّت گفتيم كه انبياء و اوصياى آنان ابزارى را براى هدايت انسان‌ها لازم دارند و قاعده لطف، قاعده حكمت و قاعده لزوم فيض دلالت مى‌‏كند بر اينكه خداوند متعال - كه فيّاض مطلق است - اين ابزارها را به آنان عنايت فرموده است.

ادامه...