سؤال 189. کسی که عادتاً خود را تطهير می‌نماید، اگر شک کند که مخرج را تطهير کرده يا نه، چه وظيفه‌ای دارد؟ آيا در عرف مردم ـ به جهت عادت هميشگي به تطهير ـ‌ اين شك تبديل به اطمينان نمي‌شود؟

اگر بعد از برخاستن از محل باشد، اعتنا نکند و اگر قبل از آن باشد، بايد بشويد.

سؤال 190. شخصی پس از قضاء حاجت، در اصل تطهير شکّی ندارد، ولی در رعايت تعدّد شستن با آب قليل شک دارد، آيا بايد به اين شکّ خود اعتنا کند؟

اگر بعد از برخاستن باشد، اعتنا نکند و اگر قبل از آن باشد، تعدّد را مراعات کند.

سؤال 191. در رساله‌ها بيان شده: «مخرج غائط را در صورتی که اطراف مخرج بيش از مقدار معمول آلوده شده باشد، حتماً بايد با آب شست» حال اگر شک در تجاوز بيش از حد داشته باشيم، وظيفه چيست؟

مخرج غائط را با غير آب نظير دستمال کاغذي، پارچه، سنگ و مانند اين‌ها مي‌توان زائل کرد، گرچه تعدّي هم نموده باشد. بلي اگر مثلاً به لباس و پا ترشّح کرده باشد، بايد آنجايي را که عرفاً مخرج غائط نمي‌گويند، با آب شست.

سؤال 192. پس از تطهير ـ‌ به دليلِ بلندی ناخن دستم ـ شک کردم چيزی که زير ناخن من است عين نجاست است يا نه‌، وظيفه‌ام چيست‌؟

ناخن پاک است و بايد به اين‌گونه شک‌ها اعتنا نکنيد.

سؤال 193. در مورد کسی که شک دارد استبراء کرده یا نه، آیا به جهت عادت همیشگی او به استبراء و یا استبراء صحیح، می‌توان گفت استبراء نموده یا استبراء او صحیح بوده است؟

اگر از محل برخاسته، به شکِّ خود اعتنا نکند.