فطرت کودک از بدو تولّد، همان‌طور كه شير و غذا مى‏خواهد، نيازمند ناز و محبّت مادر است. صداي تِك تِك قلب مادر به او آرامش مي‌بخشد. دست نوازش مادر را طلب مى‏كند. در واقع فطرتش مى‏گويد: مكيدن شير را براي سير شدن مي‌خواهم و از سوي ديگر مي‌گويد: من محبت يابم، من قلب مادر را مى‏خواهم كه سرم پهلوى قلب مادرم باشد و دست نواز مادر روى سرم باشد. زيرا دست نوازش مادر، تك تك قلب مادر، شير و نوازش مادر از همان روز اول در عمق جان اين بچه اثر مى‏گذارد.

مادري كه در شير دادن بچه کوتاهي کند، بايد توجه به اين مطلب داشته باشد كه طفل او از روز اوّل دچار سوء تغذيه مي‌شود و از نظر جسمي در معرض خطر و آسيب جدي است. همچنين مادري که در محبّت به کودک کوتاهي کند، بايد بداند که طفل او از همان روز اوّل عقده‌اى مى‏شود و به آسيب‌هاي روحي و رواني مبتلا مي‌گردد که خطر و خسارت آن به مراتب بيش از بيماري‌هاي جسمي و ظاهري است.

همۀ پدر و مادرها تجربه کرده‌اند که عکس العمل نوزاد در برابر نوازش، تبسّم و نگاه محبّت آميز، لبخند است و همان کودک با ديدن اخم و تندي و ترش‌رويي، گريه مى‏كند و جيغ و فرياد مى‌زند. پيام اين رفتار از سوي نوزاد اين است که من ناز مى‏خواهم، من محبت‌ياب هستم و بايد به من محبّت كنيد.

محبّت‌يابي فرزند و نياز او به مهرباني و عطوفت پدر و مادر منحصر به دوران نوزادي و کودکي او هم نيست و هميشه و در سنين مختلف چنين احتياجي دارد، امّا شکل محبّت به او در سنين بالاتر قدري متفاوت مي‌شود و در هر حال انسان در هيچ زماني بي‌نياز از محبّت نخواهد بود. امّا آنچه فعلاً مورد بحث است، اينکه ضرورت محبّت به فرزند از زمان نوزادي و حتي از روز تولّد او احساس مي‌شود و پدر و مادر در اين زمينه وظيفۀ سنگيني دارند.

پدر، يكى از كارهايش بايد اين باشد كه بچه اش را در دامانش بنشاند، با او با زبان كودكى حرف بزند و بازى كند و دست نوازش روى سر او بكشد. بعضي از پدرها صبح که از خانه بيرون مي‌روند، بچۀ خود را چون خواب است نمي‌بينند و شب هم به قدري دير مي‌آيند که بچه خوابيده است و گاهي اتفاق مي‌افتد که پدر و فرزند، هفته به هفته همديگر را نمى‏بينند.

اين افراد بايد توجه داشته باشند که رفتار آنها براي تربيت فرزندشان خيلى خطرناك است و آن فرزند را عقده‌اي بار مى‏آورد. بچه، مهر پدر و مادر را مى‏خواهد و آنها بايد از همان اوّل به اين موضوع اهميّت بدهند و يکي از برنامه‌ها و کارهاي مهمّ پدر و مادر بايد ناز كشيدن بچه باشد، بايد با فرزند خود صحبت كنند، با او گفت و شنود داشته باشند و به حرف‌ها و نظرات او توجه کنند. حتي بچۀ دو ساله يا سه ساله حرف دارد و بايد پدر و مادر به حرف‌هاى او گوش بدهند و به او توجه كنند.

بى اعتنائى به صحبت و نظر فرزند و بى توجّهى به او خطر دارد، خطر آن هم خيلى بزرگ است و موجب عقده مي‌شود. مواظب باشيد بچه‌هاى شما از همان روز اوّل عقده پيدا نكنند. شما پدرها، هر كه باشيد، در هر مقامى باشيد، هرچه كار داشته باشيد، بايد يكى از كارهاى شما رسيدگي به بچه باشد و بايد براي او وقت بگذاريد. مرد خانه بايد قبل از رفتن به سر کار يا کلاس و بعد از برگشتن به خانه، اوّل زن‌دارى كند و به درد دل زن گوش بدهد، سپس بچّه‌دارى كند و به حرف‌هاى بچه گوش بدهد. بايد به فرزند خود توجه کند و تبسم در صورت بچه داشته باشد و دست نوازش روي سر او بكشد. اين کار، غذاى روح اوست و اگر نباشد، بچه عقده‌اي خواهد شد.

معمولاً کودکاني که در مهد كودك بزرگ مى‏شوند، نقص دارند، از نظر استعداد و رشد روحي نقص دارند. آن دسته از  اطفالي که پدرهايشان خيلى كار دارند و خيلى اهميت به آنها نمى‏دهند و فقط به دنبال تأمين غذا و نيازهاي جسمي فرزند خود هستند، دچار نقص روحي خواهند شد.