بسم الله الرّحمن الرّحيم
«وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِر»
قرآن کريم، زلال جاري رحمت و هدايتي است که کام تشنۀ فطرت آدمي را سيراب مي‌کند و او را از سرگشتگي و گمراهيِ در دام از خود بيگانگي و از خدا بيگانگي، نجات مي‌بخشد. حضور در محضر قرآن، به انسان، اين مجال ارزشمند را مي‌بخشد که با تخاطب و سخن گفتن دوجانبه با خداوند تعالي، هم گوهر دل و ضمير خويش را صيقل دهد و هم ذهن و عقل خود را بارور و ثمربخش سازد.
انس با قرآن مجيد و پيمودن مراتب و منازل اين همبستگي معنوي با کتاب الهي، از قرائت قرآن آغاز مي‌گردد و سپس به مرحلۀ تدبّر در قرآن و پس از آن عمل به فرامين آن کتاب آسماني و بعد از آن استفاده از نور هدايت قرآن و از آنجا تا حدّ بي‌نهايت، مراتب معنوي و منازل روحاني و مراحل عرفاني است که در حدّ وصف نمي‌گنجد و جز براي اهل آن که مقرّبان درگاه قرآن و عترت‌اند، مکشوف و ظاهر نمي‌گردد. همان کساني که امير مؤمنان عليه السّلام در نهج البلاغه در توصيف آنان مي‌فرمايد:
«أَمَّا اللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِينَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ يُرَتِّلُونَهَا تَرْتِيلًا، يُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ يَسْتَثِيرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ، فَإِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَشْوِيقٌ رَكَنُوا إِلَيْهَا طَمَعاً وَ تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إِلَيْهَا شَوْقاً وَ ظَنُّوا أَنَّهَا نُصْبَ أَعْيُنِهِمْ وَ إِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَخْوِيفٌ أَصْغَوْا إِلَيْهَا مَسَامِعَ قُلُوبِهِمْ وَ ظَنُّوا أَنَّ زَفِيرَ جَهَنَّمَ وَ شَهِيقَهَا فِي أُصُولِ آذَانِهِم»
در اين بيان عرشي و قدسي که برگرفته از اعماق صحيفۀ هدايت قرآن است، مولاي متّقيان عليه السّلام، در وصف و توصيف پارسايان حقيقي، چنين فرموده است که: «آنان در دل شب، قرآن را همراه با تفکّر و انديشه مي‌خوانند و با قرآن، جان خود را به حزن الهي صيقل مي‌بخشند و داروي درد خويش را در آن مي‌يابند و هرگاه به آيه‌اي که در آن شوق به رحمت الهي است مي‌رسند، با طمع و علاقۀ فراوان به آن روي مي‌آورند و با جانِ پر شوق در آن خيره مي‌شوند و گمان مي‌برند که نعمت‌هاي عظيم خداوند در برابر ديدگانشان و فراروي آنان قرار دارد و هرگاه به آيه‌اي که در آن بيم و انذار است مي‌رسند، گوش دل به آن مي‌سپارند و گويا صداي بر هم خوردن شعله‌هاي آتش در گوش جانشان طنين انداز مي‌شود».
آري، انس با قرآن، با انسان مادّيِ متعلّق به اين دنيا، چنين مي‌کند که در کلام امير مؤمنان عليه السّلام آمده است، امّا عروج به چنين منزل‌گاه رفيعي و باريافتن به چنين مرتبۀ بي‌بديلي، هم مجاهدت با نفس و تزکيۀ روح و تهذيب باطن مي‌خواهد و هم تلاش و کوشش علمي براي فهم و تدبّر در قرآن کريم: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُون»
به شما فرزندان عزيز اين کشور که آيندۀ اين مرز و بوم و مقدّرات اين ملّت بزرگ و تاريخ ساز، در دستان پر توان شماست، به خاطر شرکت و حضور در اين مسابقات قرآني، آفرين مي‌گويم و صميمانه و پدرانه به شما توصيه مي‌کنم که در اين مرحله متوقّف نشويد. مسابقات قرآن و نهج‌البلاغه، مقصد اصلي و مقصود واقعي شما نيست، مسير و راه و مقدّمه‌اي است که شما با طي کردن آن بايد به منازل بالاتر و والاتر دست يابيد و با تلاش بي‌وقفه و خستگي ناپذير علمي و تمرين و تهذيب روحي، خود را آمادۀ خدمت‌گزاري به کشور و اسلام عزيز بنماييد و به وسيلۀ انس با قرآن، به جواناني فرشته خصال، تبديل گرديد، و اين اميدِ دور و بيهوده‌اي نيست، چنان‌که در بيان بلند امام صادق عليه السّلام نيز آمده است:
«مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ وَ هُوَ شَابٌّ مُؤْمِنٌ اخْتَلَطَ الْقُرْآنُ بِلَحْمِهِ وَ دَمِهِ وَ جَعَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَعَ السَّفَرَةِ الْكِرَامِ الْبَرَرَةِ وَ كَانَ الْقُرْآنُ حَجِيزاً عَنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَة»
هرکه در دوران جواني، انس با قرآن داشته باشد و به الزامات ايماني آن نيز پايدار باشد، قرآن با گوشت و خون او آميخته خواهد شد و خداي بلند مرتبه او را با فرشتگان پيام آور و نيک رفتار و بزرگوار قرار خواهد داد و قرآن براي او در روز رستاخيز پرده و مانعي از آتش و عذاب خواهد بود.
توفيق همۀ شما عزيزانِ جوانِ حق طلب و تکامل خواه را براي فهم و دريافت حقيقت‌هاي والاي قرآن و نهج‌البلاغه و طي کردن مراتب کمال معنوي و منازل ايماني به وسيلۀ اين دو کتاب حيات‌بخش و نجات‌بخش، از خداوند تعالي مسألت مي‌کنم و از او ملتمسانه مي‌خواهم که نسل جوان اين مرز بوم را از خطاي فهم و خطر روح، مصون و محفوظ بدارد و عقلانيّت و ايمان آنان را هرچه بيشتر بارور فرمايد. انّه وليّ النّعم.
والسّلام عليکم و رحمة‌الله و برکاته
حسين‌المظاهري
11/4/1391
11/ شعبان‌المعظّم/ 1433