از روایات به خوبی استفاده می‌شود که حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» محور عالم وجود است. روایت ثقلین که خدشه­ای از نظر سند ندارد و به‌طور متواتر از پیامبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» نقل شده، گویای این حقیقت است: «إِنِّى تَارِكٌ فِيكُمُ الثِّقْلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِى أَهْلَ بَيْتِى وَ إِنَّهُمَا لَمْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَىَّ الْحَوْضَ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهما لَنْ تَضِلُّوا»

می‌فرمایند: من دو ثقل گرانبها در بین شما باقی می‌‌گذارم: یکی کتاب خدا و دیگری عترت؛ این دو هرگز از یکدیگر جدا نمی‌‌شوند تا روز قیامت در نزد حوض کوثر، بر من وارد گردند. اگر به این دو تمسّک جویید، هیچ‌گاه گمراه نخواهید شد.

در این روایت، حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» محور عالم وجود واقع شده‌اند. در عبارت «حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ» مراد از حوض، حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» است.

ادامه...

اگر انسان در راه بیفتد، آن راهی که برای او خلق شده و در قرآن به نام صراط مستقیم نامیده شده است، آن راهی که او را به گمشده‌اش و به مقصودش می‌رساند، ولو اینکه به گمشده‌اش هم نرسد، سعادتمند است. این همان انسانی است که قرآن او را «خلیفة‌الله»، «مسجود ملائکه»، «اشرف خلائق» و «حامل امانت اللهی» نامیده و تاج کرامت روی سر او نهاده است. امّا اگر در راه نیفتد، منحرف شود و در صراط مستقیم قرار نگیرد، نظیر آن سنگی است که از بالای کوه پرتاب می‌شود، هر چه بیشتر پایین رود، سرعت سقوطش بیشتر می‌شود. این همان انسانی است که به‌تدریج، به‌واسطۀ سقوط، پست‌تر از هر میکروب و پست‌تر از هر حیوانی می‌شود، در ذات او عجله است، تصمیم‌‌های بی‌جا می‌گیرد و بالاخره بی‌ریشه است. این جمع بین آیات است، شاهد جمع هم از قرآن است.

ادامه ...

در اینجا این سوال مطرح می‌شود که بین این دو دسته آیات، چگونه جمع می‌شود؟ یعنی آیاتی که به تحسین انسان پرداخته و او را صاحب مقامات معنوی قلمداد می‌کند با آیاتی که او را دارای صفات رذیله دانسته، مذمتش کرده است، چگونه قابل جمع است؟ مفسرین در این باره صحبت‌ها کرده‌اند. هرکس طوری این آیات شریف را جمع کرده، ولی خود قرآن شریف نیز آیات را به‌خوبی جمع کرده است و بهترین جمع‌بندی، از قرآن است. از نظر قرآن کریم، اگر انسان متّقی باشد، اگر رابطه‌اش با خدا محکم ‌شود، دیگر عجول نیست، ناسپاس نیست، ظالم نیست، بلکه همان خلیفة‌الله است که مسجود ملائکه و اشرف مخلوقات است، اعظم از ملک مقرّب و بالاتر از خانۀ خداست. اما چنانچه انسان با شیطان رابطه برقرار سازد و مؤمن و متقی نباشد، نزد خداوند متعال ذرّه‌ای ارزش ندارد.

ادامه...

خدا نکند زمینۀ ظلم و تجاوز برای برخی افراد فراهم شود، وگرنه بالاترین ظلم‌ها از آنها سرمی‌زند. انسان ظالم چنین است که تا وقتی زمینه فراهم نیست، به‌ظلم‌های به‌نسبت کوچک‌تر اکتفا می‌کند، مثلاً یک گربه که می‌بیند آزارش می‌دهد، گویا اصلاً ستم کردن و آزار رساندن را دوست دارد، اگر نتواند به انسان‌‌ها ظلم کند، به‌حیوانات آزار می‌رساند. حتی به خانواده و به فرزندان خود ظلم می‌کند. اگر یک مقدار بیاید خارج از خانه، یعنی یک ریاستی به‌دست بیاورد، مثلاً کدخدای یک دهی بشود، بخشدار یک روستا بشود، چه مصیبت‌ها در آنجا ایجاد می‌کند و همین‌طور جلو بروید. یعنی همۀ ظلم‌ها که در یک سطح کوچک اتفاق می‌افتد، اگر آن سطح را بزرگ کنید، ظلم هم یزرگ خواهد شد؛ مثلاً ستم‌گری که به مردم یک روستا زور می‌گوید، اگر زمینه پیدا کند و ریاست دنیا را به‌دست آورد، به دنیا و تمام مردم دنیا زور می‌گوید و ظلم می‌کند.

ادامه...